دنیای هستی!
دردی عظیم، دردی ست با خویشتن نشستن در خویشتن ش ک س ت ن وقتی به کوچه باغ می برد بوی دلکش ریحان را بر بال های خسته ی خود باد گویی که بوی زلف تو می داد وقتی که گام سحر ربای تو از پله های وهم سحرگاهی گرم فرار بود در چشم های من ، ابر بهار بود برگرد! در این غروب سخت پر از درد محبوب من به بدرقه ی من برگرد ! هرگز دوباره باز نخواهی نگشت ومن تمام شب این کوچه باغ دهکده را با گام های خسته طوافی دوباره خواهم کرد و شکوه ی تو را ، تا صبح - تا طلوع سپیده - با ستاره خواهم کزد !! درهر غروب ، در امتداد شب ، من هستم تمامت تنهایی ، با خویشتن نشستن ، در خویشتن شکستن این راز سر به مهر، تا کی درون سینه نهفتن، گفتن ، بی هیچ باک و دلهره گفتن یاری کن ، مرا گفتن این راز ، - یاری کن ای روی تو به تیره شبان آفتاب رو می خواهمت هنوز ... حمید مصدق دل ازسنگ باید که از درد عشق ، ننالد ، دایا دلم سنگ نیست ... مرا عشق او چنگ اندوه ساخت که جز غم در این چنگ اهنگ نیست به لب جز سرود امیدم نبود مرا بانگ این چنگ خاموش کرد چنان دل به اهنگ او خو گرفت که اهنگ خود را فراموش کرد نمی دانم این چنگی سر نوشت چه می خواهد از جان فرسوده ام کجا می کشانندم این نغمه ها که یکدم نخواهند اسوده ام د از این جهان برگذفتم دریغ هنوزم به جان اتش عشق اوست در این واپسین لحظه ی زندگی هنوزم در این سینه یک ارزوست: دلم کرده امشب هوای شراب شرابی که از جان بر ارد خروش شرابی که بینم در ان رقص مرگ شرابی که هرگز نیایم به هوش مگر وارهم از غم عشق او مگر نشنوم بانگ این چنگ را همه زندگی نغمه ی ماتم است نمی خواهم این نا خوش اهنگ را... فریدون مشیری به سراغ من اگر می ایید پشت هیچستانم پشت هیچستان جاییست. پشت هیچستان رگ های هوا ، پر قاصد هاییست که خبر می آرند ، از گل وا شده دورترین بوته خاک روی شن ها هم ، نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح به سر تپه معراج شقایق رفتند . پشت هیچستان ، چتر خواهش باز است : تا نسیم عطشی در بن برکی بدود ، زنگ باران به صدا می آید . آدم اینجا تنهاست و در این تنهایی، سایه نارونی تا ابدیت جاریست . به سراغ من اگر می آیید ، نرم و آهسته بیایید ، مبادا که ترک بردارد چینی نازک تنهایی من !!!! سلام!!!! هستی بالاخره وبلاگ زده !!!!
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
