دنیای هستی!
این پست مال خودم نیس... ینی مال خودم که هست ولی به افتخار یه دوسته! یه دوست که خیلی وقت بود حرف رفتن میزد ولی فک نمیکردم جدی بشه... ولی حالا داره میره... میره و همه ی ما حتما حتما تو سال تحصیلی جای خالیشو خیلی حس میکنیم! حس می کنیم چون از بهترین دوستام بود... یعنی هست! و 100% همیشه از بهترین دوستامون باقی میمونه! پ.ن:تنها آرزوم موفقیتته! پ.پ.ن: دلمون برات خیلی تنگ میشه قاصدکی...! چند وقته که فک کنم مریض شدم! ولی این جدیدا بدجوری گریبان گیرم شده! حس میکنم یه چیزی کم دارم... یه عضوی از بدنمو از دست دادم! شاید... شاید دلمه ! کی میدونه!؟ پ.ن: درمان دلتنگی چیه...؟! بسه دیگه... چه خبره... توام دیگه مسخره کردیا! اینا حرفایی بود که به خودم زدم! انگار انگیزه ی ماها واسه نوشتن و حرف زدن فقط شده غم و غصه هامون! من یه عالمه خوشی و خوشحالی دارم که خودشون میتونن یه عااااالمه انگیزه باشن! . . . داشتم فکر میکردم خوشبختی و بدبختی آدما میتونه بعضی وقتا با یه اتفاق تغییر کنه! این چند وقته خیلی با این مسئله برخورد کردم! دیروز یه بنده خدایی که وضع مالیش خیلی تعریفی نداشت و کارش نظافت خونه ها بود اومده بود مامانمو ببینه! آدم زحمت کشیه و با کلی زحمت تونسته بوده پول رهن یه خونه فسقلی رو تو یه جای پرت جور کنه... تازه اونم بعد از چندین سال کار تو خونه مردم... ولی حالا بعد اینهمه تلاش و کار و زحمت پسرش سرطان گرفته... عملش کردن... حالا باید قرص بخوره... قرصایی که هر بسته اش کـــــــــــلی پول لازم داره! و اینطوری تمام اون زحمتا..... تازه باید 2 برابر بیشترم کار کنه که کم نیاره! باید به اینو اونم رو بندازه که در حد توان کمکی بهش بکنن... در صورتی که یک نفر با یه قرعه کشی بنز یا سکه یا هرچی ممکنه زندگیش از این رو به اون رو بشه!! نمیدونم ... ما کجای این قضیه ایم؟! فقط بیننده؟! یه بیننده که نشسته نگاه میکنه و نگرانه تخمه اش تموم بشه و حوصلش سر بره...؟! اونوقت دیگه انگیزه واسه نوشتن نداشته باشه...! پ.ن: ......................!
روی قبرم بنویسید کبوتر شدو رفت زیر باران غزلی خواند دلش تر شد و رفت چه تفاوت که چه خوردست،سم یا غم دل آنقدر غرق جنون بود که پرپر شدو رفت روز میعاد،همان روز که عاشق شده بود مرگ با لحظه ی میعاد برابر شد و رفت او کسی بود که از غرق شدن می ترسید عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت هر غروب تز دل خرشید گذر خواهی کرد دختری ساده که یک روز کبوتر شدو رفت
